Dzisiaj tu, jutro tam,
Każda radość krótko trwa.
Dobrze z sobą było nam,
Więc śpiewajmy: dzisiaj tu, a jutro tam.

Obawiam się, że nawet nie mamy wspólnego zdjęcia choć wiele nauczyłem się od niego przy ich kadrowaniu. Poczucia humoru także. Podglądałem go i jego sposób bycia konsekwentnym w tym do czego dążył, jego przekonania. Ludziki wylewają się tłumnie na ulice, powstają nowe artykuły, opracowania. Odszedł człowiek. Gdy za plecami Jola i Maciek przyglądali się mojej pracy to przy nim siedząc blisko, słuchałem prostych słów jak, gdzie, dlaczego. Przeciągałem więc tytuły, zmieniałem kapitaliki, leadem zakrywałem białą przestrzeń kolumny, ostrzyłem szpalty i wciąż pamiętałem o kolorach separacji. Było mi wtedy dobrze.

Zakładam otóż, że człowiek – statystycznie rzecz biorąc – istnieje tylko raz, więc nie jest mi obojętne, jakie to moje i cudze życie jest – z sensem czy bez, ciekawe czy nudne? Pozostało mi – jako pewnie niepotrzebny i niemodny dziś balast – przekonanie, że życie innych wokół mnie, to także mój los. Niewiele zostało, ale coś w tym jest…

Był ważnym elementem świata w którym kształtowałem swoje poglądy. Wciąż uśmiechnięty z tym samym lekkim oczu przymrużeniem. Chełm, Lublin, a do końca już Białystok. To tylko małe punkciki na mapie życiorysu. Radny miasta, sejmik podlaski, radio, telewizja, redakcje gazet. Tam pozostawił cząstkę siebie, swojej wrażliwości. Instruktor harcerski, ratownik WOPR, motolotniarz. Co skłania mnie do napisania tego, że będzie brakowało mi, nam, wam człowieka, dziennikarza wysokiej klasy, kolegi?

Byłem razem z Waszyngtonem,
Gdy na chłodzie z armią drżał.
I spytałem w imię czego cierpią tak.
“Kiedy człowiek rację ma nawet życie za nią da,
Choćby wiedział, że odejdzie tak czy siak.

Odszedł Zbigniew Krzywicki pozostał niedokończony jego alfabet i opis miejsc niesłychanych, osób i wydarzeń. Miejsce, zaledwie wąski wycinek pełen zdjęć i własnych słów gdzieś na bezdrożach internetu. Pełen słów właśnie już nie obcych lecz własnych. Bliskich i ciepłych. Żegnaj.