Ingrid Bergman mówi do Bogarta: ‘Pocałuj mnie Rick, pocałuj tak – jakby to był ostatni raz.’ Ręka potrąca kieliszek, wino rozlewa się po stole…

Zatrzymaliśmy się tego dnia. Powoli, wkrótce po zachodzie słońca, zaczęliśmy rozkładać namioty. Wśród szumu, byliśmy nieruchomi, pośród kurzu jaki wzbił się ze zdeptanej, trudnej drogi, wówczas poeta rozpoczął deklamację.

Opowiadał, śpiewał i przepowiadał, wśród wartkiego strumienia słów zaczęliśmy wyławiać obszary puste, niedopowiedziane. W ich miejsce wpisywaliśmy własne historie, dzieliliśmy się wspomnieniami tego co się wydarzyło, tego co oczekiwaliśmy i tego co niespodziewanie pojawiło się jako jedyna możliwa rzeczywistość do zaakceptowania. W oddali zaskrzeczały kruki, do tego momentu mogliśmy słuchać słów poety, teraz zamilkł, zląkł się naszego wymyślonego życia. My dobrze wiedzieliśmy, że jutro z samego rana, ponownie zaczniemy śpiewać pieśń swoją, przez dzień cały, przez rok kolejny, pieśń życia naszego, o tym jak porzuciliśmy książki, jak porzuciliśmy wiedzę i jak pozbawiliśmy się smaku ciekawości, pieśń o tym jak…

Nasze konie wyrywały do przodu… powoli jadły obrok, ta pieśń była naszym wybawieniem, każde pojedyncze słowo wydawało nam się, że znaczy coś więcej, lśniło i budowało przed nami drogę pełną nadziei, tak tylko się wydawało tej nocy… wtedy zrozumieliśmy, skąd ta cisza, gdy słów poety już nikt nie słuchał, gdy było za późno…

szczęśliwie obudziłem się dzień wcześniej
przed wielkim kataklizmem
obudziłem się dzień jeden przed wielkim ludzkim otumanieniem
nieskorym nauczycielem byłem
nikomu prawdy wyjawić nie chciałem… bo po co?

pewnego dnia, gdy byłem zmęczony, obejrzałem historię która mną wstrząsnęła, mały domowy piesek, uratował szczenięta z płonącego domu zanosząc je do schowka w wozie strażackim

innego dnia jeszcze widziałem mnóstwo jedzenia… ale to już inna historia

Dzień Sądu Ostatecznego za Waszą niechęć do słowa pisanego i za miłość do obrazków