Korespondent wybrał się do Jeruzalem, gdzie przenikają się wielkie religie tego świata: Islam, Chrześcijaństwo i Judaizm. Dziennikarz pierwsze kroki skierował do Ściany Płaczu, bo gdzież indziej znajdzie kogoś chętnego do rozmowy, wszyscy wiedzą, że to tam modlą się Żydzi. Nie pomylił się. Spotkał tam jednego z nich, modlącego się i wznoszącego modły do Boga najwyższego. Gdy ten skończył modlitwę dziennikarz podszedł do niego i zapytał: O co tak żarliwie się modliłeś? Ten odpowiedział mu, że o prosił o pokój w trwającej nieustannie wojnie. Dziennikarz zainteresowany jego odpowiedzią, zaczął go wypytywać dalej czy jego modlitwy dają jakiś rezultat? Żyd odpowiedział, że nic takiego jeszcze się nie stało, dlatego się modli. A od ilu lat tak się modlisz o pokój? – zapytał dziennikarz. Od ponad sześćdziesięciu – odparł…

Taką historię opowiedział Goran Bregović na rozpoczęcie koncertu w Chicago 19 października, a potem dodał – Bóg i rząd to utopia, tak długo dopóty, dopóki sami ze sobą się nie porozumiemy… głos mu zadrżał i zabrzmiały pierwsze dźwięki „Trzech listów z Sarajewa”, a jego Orkiestra Weselno-Pogrzebowa towarzyszyła publiczności do końca koncertu.

Goran zainspirowany miejscem swego pochodzenia w 2017 roku wydał nowy album by muzyką świętować historię miasta, gdzie się urodził – Sarajewa, miasta nazywanego Jeruzalem Bałkanów. Gdzie wielokulturowe bogactwo dziś jest jego największym przekleństwem i nadzieją na przyszłość, jest metaforą pokojowego współżycia i horrorem nienawiści na tle wyznaniowym. Przed wojną na Bałkanach był to ogromnie ważny punkt na mapie spotkań chrześcijan, muzułmanów i Żydów.

Płyta to bardzo zróżnicowana. Jej 11 ścieżek opowiada pewną historię, przeważnie są to utwory instrumentalne, a każdy z nich uhonorowuje jedną z trzech religii, a to przez zabiegi aranżerskie, a to przez użyte instrumenty czy śpiewane teksty. Album grany na żywo nabrał kolorów i znaczeń, a nowe utwory przeplatane starszymi, znanymi hitami dopełniały całości.

Ostatni album Bregovića to rozpisana na instrumenty i głosy metafora trzech tak różnych od siebie, a przecież współistniejących religii. Koncert w pierwszej części spokojny i wyciszony pokazał jakimi dobrymi sąsiadami jesteśmy, choć jutro możemy zacząć do siebie strzelać tylko dlatego, że pochodzimy z różnych religii. Część druga, gdy porwał pod scenę publiczność, była próbą rozmowy przez muzykę, próbą prowadzenia wspólnego dialogu, niezależnie od języka i wiary. Bowiem muzyka jest i pozostanie językiem uniwersalnym.

Bregović nagrywał z Iggym Popem, Cesárią Évorą, wskrzesił karierę Krzysztofa Krawczyka i kilkoma szlachetnymi kamieniami przyozdobił koronę białostoczanki Kayah. Bregović gra swoją muzykę z niezwykle zróżnicowanymi składami muzycznymi – od małych zespołów i orkiestr po olbrzymie projekty, w które angażuje muzyków grających na instrumentach dętych i smyczkowych, bułgarskie męskie chóry i artystów z krajów, w których zdarza mu się występować. Chicagowski koncert był jednym z tych, których nie wolno było ominąć na drodze rozwoju muzycznej świadomości.