Goa jest jednym ze stanów Indii położonych wzdłuż zachodniego wybrzeża, dotyka tam Morza Arabskiego. Obecność Europejczyków widać tu na każdym kroku, jak chociażby w architekturze XVI-wiecznych kościołów wznoszonych przez portugalskich kolonizatorów. Nie dziwi więc, że ponad 25% ludności dziś tam zamieszkującej to chrześcijanie. Głównym bohaterem filmu „Prośba” jest katolik Ethan Mascarenhas, a raczej mistrz sztuki kuglarskiej, iluzjonista. Akcja filmu rozgrywa w stanie Goa.

Gdybym miał sztywno trzymać się tego co na ekranie to powinienem napisać, że to były mistrz, bo wiedzę swą przekazuje uczniowi, nieoczekiwanie pojawiającemu się w jego domu. Trudne to jest do opisania, bo mistrz od czternastu lat pozostaje unieruchomiony po nieszczęśliwym wypadku podczas jednego z występów. Jest całkowicie sparaliżowany, a od dwunastu lat opiekuje się nim pielęgniarka Sofia D’Souza.

By przezwyciężyć trudny czas zamknięcia w ciele bez czucia, prowadzi audycję radiową. Słuchają go tysiące, inspiruje i magicznie przywołuje uśmiech na twarzach słuchaczy, daje im nadzieję. Napisał książkę, która dla wielu staje się poradnikiem jak żyć. Nikt jednak nie podejrzewa, że w ciele, za uśmiechniętą twarzą, kryje się człowiek i mężczyzna bez możliwości uczynienia najmniejszego ruchu. W rocznicę czternastu lat niewoli Ethan postanawia złożyć w Sądzie Najwyższym petycję o prawo do śmierci – eutanazję. Tak rozpoczyna się walka o przysłowiowe 21 gram.

Jedna z jego przyjaciół, adwokat Devyani, decyduje się mu pomóc. Zaskoczeniem jest reakcja matki, która na to przyzwala, podobnie jak najbliżsi opiekunowie. Sprawa nie jest łatwa, a litera prawa nie pomaga w ostatecznym rozstrzygnięciu. Ethan postanawia w jednej ze swych audycji radiowych zadać radiosłuchaczom pytanie: czy są za, a może przeciw jego eutanazji? To wywołuje nieoczekiwane reakcje wśród słuchaczy, rozpoczyna się żywiołowa dyskusja w prasie i telewizji. Rozdzwaniają się telefony tych którym pomógł i tych, którzy mu zaszkodzili.

Ostatecznie sprawa Ethana zostaje odrzucona. Pobita i sponiewierana Sofia wyznaje mu miłość i chęć pomocy przy spełnieniu ostatniego pragnienia, a pewnej nocy zostają sobie zaślubieni. Kolejnego dnia Ethan organizuje przyjęcie pożegnalne dla przyjaciół i gości, podczas którego zwraca się do tych, którzy trwali przy nim podczas czternastu lat uwięzienia, a na końcu mówi o sobie i miłości do Sofii.

Film Guzaarish obejrzałem z dużą przyjemnością. Moim zdaniem obraz czerpie pełnymi garściami z estetyki filmu Casablanca z tą różnicą, że kolorowane kadry dają więcej wizualnej satysfakcji. Produkcja próbuje podjąć dialog z jednym z ważnych kulturowo tematów i co najważniejsze obu stronom daje głośno wypowiadać swoje argumenty. Osadzenie historii w Indiach, na wybrzeżu Goa, implikuje rodzenie się nowych pytań opartych o kulturę i wierzenia tego kraju. Miłość nigdy nie osądza, nie więzi, miłość daje, nigdy nie odbiera. Jedno jest pewne, po obejrzeniu filmu jeszcze bardziej utwierdziłem się w przekonaniu, że żyć trzeba tu i teraz, radośnie i mądrze, bo drugiej szansy już nie będzie. Film polecam nie tylko ze względu na kojące oko obrazy i ich kolorystkę, ale też z powodu muzyki. Warto usłyszeć dźwięki, które dla niewprawionego ucha mogą się wydać wyjątkowo znajome i europejskie.