Za chwilę dalszy ciąg programu

Za chwilę dalszy ciąg programu czyli o tym gdy słabnie chęć do pracy. Gdy ważne sprawy z każdą minutą stają się coraz bardziej nieistotne. Gdy wzrasta chęć by ptaki budziły śpiewem o bladym poranku. Gdy w samo południe na uciszonej słońcem ulicy czuć wiatr na twarzy to znak, że potrzebne są wakacje. Niezbędny reset, natychmiastowe działanie, wyjazd i radość.

08/13/2019

Wakacje rządzą się swoim własnym prawem. Kiedy zbliża się czas, że wolnych dni jak na lekarstwo, gonią terminy i zobowiązania wówczas potrzebny jest wewnętrzny reset. Nie napisałem jak potrzebny mi był czy wręcz niezbędny. Napisałem o kilku dniach wędrówki, nocach pod namiotem i porannym zadziwieniu. Więc świadomie na czas wakacji zawieszam wszelkie mądre tematy na wielkim haku, mocno wbitym w ścianę, dziś pierwszy taki post. Zaraz wracam, za chwilę dalszy ciąg programu…

przepraszamy za chwile dalszy ciag programu

Ten moment wytrwale czekał na mnie cały miniony dzień, czas w pracy i czas za kierownicą, a potem stawianie namiotu i zasłużony sen. Pobudka, krótka jazda i dodatkowo kilkanaście metrów do przejścia. Wciąż jeszcze przed wschodem słońca. Wszedłem głęboko w dziką łąkę, daleko od zgiełku i tlących się jeszcze ognisk. Zdjąłem buty, dalej poszedłem boso. Na trawach pojawiała się zmarznięta nocą rosa, osiadała na moich stopach całkowicie je mocząc, przenikliwie zimna dawała nadzieję.

Wieczorem, gdy wróciłem z góry, zaraz poszedłem nad jezioro. Woda leniwie przelewała się po piasku plaży i chwilę potem powracała do siebie. Po długim i wyczerpującym spacerze, na brzegu jeziora zdjąłem buty, wszedłem boso do wody. Poczułem jak jezioro dotyka, otacza mnie, obejmuje stopy i uspokaja.

Od zimna do ciepła, od poranku do nocy, obserwowałem jak stawał się kolejny dzień i jak kończył się dzień. Byłem i żyłem radością tego co poza mną i radością tego co jeszcze przede mną. Warto.

Dariusz