Jak w laboratorium, w próbówkach, w zlewkach i krystalizatorach, mieszane polityczną bagietką i chwilę później przelewane do kolb miarowych, rodzą się nowe sojusze. Pipetą wiadomości wciągane na liche parowniczki, ulatują pustymi słowami, pozostawiając brudny osad, pył. Lakmusowe papierki organizacji pomocowych bez emocji zmieniają kolor, wskazując winnych zaistniałej sytuacji.

Dzisiejszy tekst powstał kilka dni po ohydnym ataku sowieckiego kraju na Ukrainę, kilkanaście dni po tym gdy nieomal podjąłem decyzję, że nie powrócę więcej do pisania. Piszę więc go bardziej dla siebie, bo słowa zbieram powoli i staram się trzeźwo myśleć, analizować dostępne dla mnie informacje, zachować chłodny umysł. Nie potrafię tego, gdy buzują we mnie przeróżne emocje wymieszane ze strachem i obrzydzeniem. Nie potrafię zrozumieć tego co się dzieje.

Dla własnych, wewnętrznych potrzeb, wystukuję kolejne litery, by pomóc sobie znaleźć się w miejscu, w którym czuję się dobrze i bezpiecznie, bowiem tak tylko mogę zaznać spokoju ducha. Potępiam wojnę, potępiam agresję, w jakiejkolwiek formie by ona nie była. Potępiam tych, którzy wzbraniają się przed jakąkolwiek refleksją, ponieważ to ich nie dotyczy. Potępiam tych, którzy mówią do mnie, że nie znają lub mają za mało danych dotyczących tej niewygodnej i strasznej prawdy.

Teraz już potrafię zrozumieć i nazwać uczucie, które zamieszkało we mnie na dobre kilkanaście lat temu. Uczucie pewnego osamotnienia, płynięcia pod prąd i niedowierzania. Nie jestem politycznie zaangażowany i nie byłem, nie planuję też nurkować w tej mierzwie. Większość mówi, że nam ludziom jest ona potrzebna, zgadzam się. Jak to napisał Zbigniew Rokita „moi przodkowie użyźniali sobą dzieje, dzieje się na nich pasły i rosły, tłuste i obłe. Gdyby nie oni, nigdy by nie powstały barwne opowieści z dawnych diariuszy…” wiem, że pewnego dnia wszyscy bez wyjątku, przejdziemy na tamtą stronę, stając się częścią historii, w ten sposób użyźnimy glebę po tej czy tamtej stronie oceanu. Od nas samych zależy, co pozostawimy w ziemi, co po nas wyrośnie. Trzymam się z daleka od politycznej kiełbasy nafaszerowanej sterydami propagandy, kłamstw i pomówień. Trzymam się z dala od tej cholernie bolącej pewności, ciasno zamkniętej w jednym zdaniu – mój Bóg jest lepszy niż Twój.

Wierzę, zgodnie z zasadą, że zanim dojdzie do rewolucji, wydaje się to niemożliwe, a gdy do niej dojdzie, wydaje się nieuniknioną, że nadejdzie pokój, choć w ostatnim czasie bardzo kiepsko radzę sobie z prognozami. Mam także, ponad wszelką wątpliwość wiarę, że rewolucja nie będzie pokazywana w telewizji, wydarzy się za zamkniętymi drzwiami.

DakhaBrakha w Patio Theatre, Chicago 2019: Nina Harenecka – wokal, wiolonczela, bębny, Iryna Kowałenko – śpiew, jumbo, perkusja, bębny, żalijka, dudy, flet, akordeon, Ołena Cybulska – wokal, instrumenty perkusyjne, bębny, harmonijka, Marko Hałanewycz – śpiew, darbuka, tabli, didgeridoo, puzon, akordeon. Grupa jest względnie młoda i powstała na początku 2000 roku w Kijowskim Centrum Sztuki Współczesnej „Dach”, założonym przez młodych muzyków i folklorystów. Jej nazwa pochodzi od staroukraińskich słów znaczących „dawać i brać”. Sam zespół swoją działalność koncertową rozpoczął tak naprawdę w grudniu roku 2004 od publicznego występu na Placu Niezależności w Kijowie. Od tego momentu muzycy wielokrotnie występowali na międzynarodowych scenach podczas przeróżnych festiwali muzyki etnicznej, a także własnych koncertów. Zespół DakhaBrakha dobrze znają słuchacze z Polski, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Chin, Niemczech, Meksyku, Nowej Zelandii, Australii, Węgier, Francji, Hiszpanii, Szwecji, Holandii czy wreszcie Danii.

Są pewne wartości, których nie sposób wytłumaczyć tym, którzy żyją nadchodzącymi wakacjami, rozmiarem telewizyjnego ekranu lub wspomnieniem kolacji w luksusowym klubie. Powtarzałem w moich wpisach przez ostatni rok: to cud, że możemy tu być, czytać, rozumieć, słuchać. Tu w tej chwili i w tym momencie. Nie ma większej wartości niż postawa, która nacechowana jest pełnią wyrozumiałości i życzliwości, szacunkiem do człowieka i ciągłym pragnieniem oszczędzenia mu cierpień. Nie ma większej wartości.

Kto okrywa się purpurą JA — ginie, zostaje unicestwiony, wytarty gumką ze szkicownika świetnego autora komiksów. Jak wiele jesteśmy gotowi ponieść wyrzeczeń w imię tych, którzy w ułamku sekundy stracili wszystko? Jak długo zdołamy nie widzieć, nie słyszeć i nie mówić o tym co dzieje się od kilkunastu dni w samym środku cywilizowanego świata?

Napiszę to co wydaje mi się w tej chwili, w tym momencie najważniejsze: to nie jest tak, że codzienne uczestniczę w orgii strachu, wręcz odwrotnie moja uważność i świadome obserwowanie tego co dzieje się tam, gdzie umierają ludzie, stanowi dla mnie ostoje i pewność co do przyszłości. Ten tylko doceni życie, kto będzie wiedział, jak jest kruche, a będąc przygotowanym na odejście, mądrze z niego skorzysta.

Magia może się zacząć tylko tam, gdzie ludzkie serce bije dla drugiego człowieka. Tu i teraz, w tych niespokojnych czasach, bądźmy dla siebie uprzejmi. Przyjaźń uratuje świat, a miłość go uzdrowi. Fakt, że jesteś sobą, fakt, że istniejesz w tym momencie i możesz czytać tego bloga, jest swego rodzaju cudem. Jest w tym coś zasadniczo niewytłumaczalnego. Nie ma żadnej wiedzy, która wydaje się wystarczająca, aby rozwiać tajemnicę naszego pojawienia się tutaj, i cokolwiek wiesz, w cokolwiek wierzysz, cokolwiek zrobiłeś lub masz nadzieję zrobić, masz ten moment świadomego życia do rozważenia tu i teraz.

Jest taka stara przypowieść o pewnym nauczycielu, który zaprosił swoich uczniów do siebie, wziął kartkę papieru, a potem sprawnie i szybko narysował na niej czarny punkt. Wówczas ich zapytał: co widzicie? A oni zgodnie odpowiedzieli, że widzą czarny punkt. Wtedy nauczyciel powiedział: to tylko mała, czarna kropka i wszyscy o niej mówicie. Żaden z was nie dostrzegł o wiele większej, białej kartki papieru. My ludzie, przede wszystkim widzimy zło, choć dobrego jest dużo więcej.