Mam takie skojarzenia. Pierwsze, to najważniejsze, związane jest z filmem Ridleya Scotta Blade Runner, ten moment gdy Rutger Hauer, umierając na rękach Harrisona Forda, mówi: „I’ve seen things you people wouldn’t believe…”. To drugie skojarzenie, nie mniej ważne, to pieśń Ewy Demarczyk do słów Krzysztofa Baczyńskiego: „i to, jakbyś u wrót kościoła widzenie miał jak sen samotne”. Właśnie te dwa obrazy przywołują w mojej głowie uczucie, nieokreślone i szalenie trudne do nazwania, uczucie naszej samotności wśród ludzi, niemożliwości porozumienia, podzielenia się nim. Całkowitej werbalnej niemocy nazwania tego momentu. Ten krótki tekst dotyczy właśnie tej drobnej części naszego kruchego życia.

W erze internetowej popularności, gdzie dla wielu jedynym sensem życia staje się obecność online, trudno odnaleźć wartości, które wydają się naturalne i niezmienne, a jednocześnie zdolne są przetrwać próbę czasu. Rozwiązaniem pozostaje stworzenie świata, dostosowanego do własnych potrzeb i pragnień. Miejsca, gdzie zamykamy się w sobie, chroniąc przed zewnętrznym wpływem, budując wirtualną rzeczywistość, która istnieje jedynie w naszych umysłach. To świat za zamkniętymi drzwiami, pełen tajemnic i fantazji, gdzie każdy może być, kimkolwiek tylko zechce i może robić wszystko, co się mu podoba.

Tak rodzą się latarnicy, pojawiają się znikąd. Na internetowych forach niosą kaganek z ogniem prawdy i wiedzy. Zarzekają się, że to, o czym piszą, wkrótce zniknie, zostanie usunięte przez wrogów prawdy, że trzeba to przeczytać natychmiast. Mają jedną jedyną misję — nieść światło edukacji, rozświetlać mrok jak latarnia, wskazywać drogę. Głoszą prawdy, opisują ten ich świat, ten w głowie i ten za drzwiami, a reszta, że to wielki spisek, działanie zamierzone.

Latarnicy rozświetlają mrok, jako jedyni pośród ciemności rzucają blask w czarną i gęstą masę przyszłości. Mają misję, życiową misję, to coś więcej, to święta powinność, życiowy nakaz. Powiedzą, napiszą, będą starać się wpływać na zmiany, które pomogą, ulepszą, otworzą drogę ku lepszemu, ku uzdrowieniu.

Gdy na ekranie telewizora obejrzą kolejną inscenizację lotu w kosmos, z zimną krwią postawią na odbiorniku kamień, zabezpieczający ich przed śmiercionośnym promieniowaniem. To ich amulet, symbol zdrowia i bezpieczeństwa. Obrazami błękitnej planety nie uda się ich przekonać do krągłości, po których płasko stąpają. Sięgną też po stare, wypróbowane metody komunikacji, jedyne prawdziwe łączniki, bowiem te nowe sieją zarazę, roznoszą COVID-19.

Nie ulegną igle, złowieszczemu symbolowi świata eksperymentów. Nie poświęcą skrawka własnego ciała, by ochronić swe umysły przed szaleństwem, a duszę przed wieczną kontrolą. Wierzyć będą do końca w moc wolności, którą świat próbuje im odebrać. Czy starczy nam czasu, samotnym statkom, dryfującym po wzburzonych falach życia, dotrzeć do drzwi ich latarni?

Czy starczy mi sił, by sięgnąć po klucz, otworzyć drzwi latarni? Czy nie lepiej byłoby gdybym chodził po falach? Czy kiedykolwiek jeszcze uda mi się dotrzeć suchą stopą do brzegu?

Harness the transformative power of knowledge, igniting the flames of inspiration through profound understanding. Embrace each passing moment with an insatiable curiosity and boundless compassion, for within these experiences lies the intricate and vibrant tapestry of life, waiting to be explored and appreciated in all its richness and complexity.