Odpływający czas, który zmienia ludzi, nie zmienia naszej opinii, którą o nich posiadamy, a podróż też nie ulegnie zmianie, tylko dlatego, że spotyka nas coś nieoczekiwanego. Dzisiejszy wpis w całości poświęcę indyjskiemu małżeństwu. Będzie więc to opowieść o podróży, bez opuszczonych oczu, na przekór wszystkim przeciwnościom. Będzie to swego rodzaju virya oparta na siedmiu wielkich przyrzeczeniach.

W różnych regionach Indii uroczystość zaślubin może się od siebie różnić, lecz w większości oparta jest ona na siedmiu specjalnych przyrzeczeniach, które w obliczu ognia, składają sobie nawzajem nowo poślubieni. Oto one:

1. Dharma i szacunek: Razem będziemy wypełniać nasze obowiązki i szanować się nawzajem.
   • Dharma to koncepcja moralnych i etycznych obowiązków w hinduizmie, które małżonkowie powinni wspólnie przestrzegać.
2. Siła i wsparcie: Będę twoją siłą, ty będziesz moją. Stawiamy czoła życiu jako zespół.
   • Tu chodzi o wzajemne wsparcie w trudnych chwilach i wspólne dążenie do przezwyciężania wyzwań.
3. Dobrobyt i poświęcenie: Będziemy dzielić szczęście i poświęcać się dla naszej rodziny.
   • To przyrzeczenie zakłada dążenie do materialnego i emocjonalnego dobrobytu oraz gotowość do poświęceń na rzecz bliskich.
4. Potomstwo i wychowanie: Będziemy wspólnie wychowywać rodzinę z miłością i troską.
   • Małżonkowie zobowiązują się do dbania o rozwój i dobro swoich dzieci, zapewniając im miłość i opiekę.
5. Poczucie obowiązku i wierność: Będziemy spełniać nasze małżeńskie śluby i pozostaniemy wierni.
   • To zobowiązanie do lojalności i wierności oraz realizacji przyrzeczeń złożonych podczas ceremonii ślubnej.
6. Dobrobyt i rozwój: Będziemy pomagać sobie nawzajem w rozwoju i osiąganiu dobrobytu.
   • Chodzi o wspólne dążenie do osobistego i duchowego rozwoju oraz wzajemne wspieranie się w osiąganiu szczęścia.
7. Wspólnota i jedność duchowa: Stajemy się jedną duszą, na zawsze związani w tym świętym związku.
   • To najgłębsze przyrzeczenie, które podkreśla duchową jedność i nierozerwalność małżeństwa, uznając je za sakralne połączenie dusz.

Przyrzeczenia te mają głębokie znaczenie w kontekście małżeństwa, podkreślają wartości takie jak szacunek, wsparcie, poświęcenie, wierność, wspólny rozwój i duchowa jedność. Według wierzeń i mieszkańców Indii, stanowią one fundament trwałego i szczęśliwego związku.

Tradycyjny ślub w południowych Indiach to barwne i wieloetapowe wydarzenie, uroczystość wypełniona szeregiem rytuałów i ceremonii, z których każda ma znaczenie zarówno symboliczne jak i duchowe. Czytałem kiedyś, że wiele par z innych krajów chce zawiązać węzeł małżeński, przestrzegając tamilskich tradycji ślubnych. Niewątpliwie jest to piękna ceremonia, która pozostanie z młodymi i gośćmi na całe życie. Myślę, że piękno tamilskiego wesela polega na tym, że członkowie tej kultury wolą trzymać się swoich odwiecznych strojów i tradycji, niż brać udział w pustych, luksusowych pokazach.

Główną ceremonię poprzedzają liczne przygotowania, obejmujące m.in. dekoracje, stroje i prezenty. Przygotowania rozpoczynają się na kilka miesięcy przed starannie zaplanowaną i potwierdzoną przez astrologa datą obrządku. Wydaje mi się, że pierwszym krokiem rozpoczynającym wszelkie późniejsze rytuały i czynności jest lagna pathirikai – dopasowanie horoskopów.

Najważniejszym elementem ceremonii jest złożenie siedmiu przyrzeczeń małżeńskich. Przyrzeczenia te, nazywane są saptapadi, stanowią fundament hinduskiego małżeństwa. Samo słowo oznacza siedem kroków, bo po zawiązaniu na szyi panny młodej mangalsutry (złoty łańcuch z trzema węzłami oznaczającymi obowiązki wobec męża, rodziców i potomstwa) para dokonuje siedmiu kroków wokół świętego ognia. Tym samym małżeństwo staje się faktem. Święty ogień, symbolizuje czystość i nowe życie. Młoda para obdarowuje się girlandami kwiatów, co oznacza przyjęcie siebie nawzajem. Tych kwiatowych girland może być czasem naprawdę mnóstwo, w większości jednak zależy to od zamożności rodzin młodych. Po głównej ceremonii następuje huczne wesele z muzyką i pysznym jedzeniem. Wesele nie zawsze wypełnione jest tańcami, wiele zależy tu od religijności i przywiązania rodzin do tradycji. To, co jest najważniejsze, moim zdaniem, to fakt, że taki tradycyjny ślub w południowych Indiach to nie tylko święto miłości dwojga ludzi, to przede wszystkim celebracja rodziny i kultury.

Jak wcześniej napisałem, przyrzeczeń jest siedem, lecz jak Indie wielkie i szerokie tak i ilość tych przyrzeczeń w niektórych regionach różni się od siebie. Sens jednak zawsze pozostaje ten sam. Napisałem też, że przygotowania rozpoczynają się na wiele miesięcy wcześniej, zanim młodzi zostaną połączeni, tak też i ceremonii ślubnej towarzyszą niezliczone rytuały mające na celu zapewnienie szczęścia i pomyślności nowożeńcom.

To, co najbardziej odróżnia od siebie kolejne regiony tego wielkiego kraju to tradycyjne stroje ślubne. W południowych Indiach są one bogate w zdobienia, kulturę, historię i symbolikę, lecz przede wszystkim są olśniewająco kolorowe, odzwierciedlając lokalne zwyczaje i estetykę.

Panna młoda w Tamil Nadu najczęściej nosi tradycyjne sari, znane jako Kanchipuram sari lub Kanjeevaram sari ze względu na miejsce, gdzie je wyprodukowano. Są to najbardziej znane i cenione miasta, słynące ze swojej bogatej tradycji tkackiej. Wykonane są one z ciężkiego jedwabiu i bogato zdobione złotymi nićmi. Najpopularniejszymi kolorami sari są czerwień, złoto i odcienie zieleni, symbolizują one szczęście i dobrobyt. Nieodłącznym elementem tak bogatych sari jest biżuteria w tym kolie, bransolety, kolczyki, pasy odiyanam oraz ozdoby na włosy jadanagam. Warto też wiedzieć, że podczas dnia zaślubin, sari zmieniane jest kilkukrotnie. Ani jednego słowa nie napiszę o rytuale mehendi, czyli o przepięknych wzorach z henny na stopach i dłoniach panny młodej, wykonanych z precyzją i kunsztem, idealnie wpisujących się w magię tego wydarzenia już na kilka dni przed zaślubinami.

Pan młody przede wszystkim nosi tradycyjne białe dothi, często z jedwabiu, a czasem ze złotym haftem na krawędziach. Zamiast dothi, w rodzinach zamożnych, pan młody przywdziewa veshti, które różni się od dothi tym, że jest to prostokątny kawałek materiału, zazwyczaj bawełnianego lub jedwabnego, który jest owinięty wokół talii i nóg. Ułożone też, może być na wiele sposobów, oraz ozdobione złotymi zari. Na górze może nosić prostą koszulę lub angavastram, czyli przewieszony przez ramię ozdobny szal. Wiele uwagi przywiązuję się do nakrycia głowy. Jest to tradycyjny turban, znany jako thalapa. Turban wykonany jest zwykle z jedwabiu i może być ozdobiony złotymi lub srebrnymi haftami, koralikami czy nawet kamieniami szlachetnymi. Kolory turbanu często harmonizują z resztą stroju, a najczęściej spotykane są odcieni bieli, kremu, złota lub czerwieni.

Tyle w temacie ubrań i siedmiu przyrzeczeń. Wydawać by się więc mogło, że po wypełnieniu wszystkich rytuałów i złożeniu siedmiu zobowiązań, młodzi są już małżeństwem i mogą powrócić do domu. Nic bardziej błędnego.

Małżeństwo zajmuje szczególne miejsce w prawie każdej kulturze, a w kulturze hinduskiej jest traktowane jako jedno z najważniejszych rytuałów przejścia. Po ślubie mężczyzna i kobieta wkraczają w nową sferę życia. Największą różnicą jest więc to, że małżeństwo może być zawarte przez młodych dopiero po ukończeniu edukacji. Zasadniczo oznacza to, że może być zawarte dopiero wtedy, gdy oboje są w stanie podjąć się tej odpowiedzialności. Powinni komplementować się nawzajem w różnych sferach przyszłego życia, kochać i szanować.

Gdy końca dobiegną główne ceremonie zaślubin, w wynajętym do tego celu lokalu ślubnym, panna młoda zostaje zabrana do domu męża. Gdy nowożeńcy stoją u drzwi, odprawiany jest rytuał zwany aarti po to, by wejść do domu. Często wspomina się o tym, że wesele trwa przez kilka dni i gromadzi tysiące osób. Kiedyś tamilskie wesele trwało cztery długie dni, ale teraz wszystkie uroczystości trwają zaledwie dwa dni. Dzień przed ślubem u boku panny młodej pojawia się pan młody w towarzystwie rodziny, przyjaciół i gości i oznacza to rozpoczęcie uroczystości weselnych.

Celowo pominąłem opis symboliki darów, kroków i słów, które wypełniają ceremonię, ponieważ zabrakłoby mi miejsca, a tekst stałby się zbyt długi i być może przez to mniej interesujący. Przede wszystkim chcę, abyście dostrzegli, jak bardzo różni się ślub w południowych Indiach od tego, który jest często pokazywany w mediach – północnoindyjskiego ślubu pełnego bollywoodzkiego tańca i przepychu. Spokojnie. Nie od dziś wiadomo, że reklama jest dźwignią handlu.

Nie mogę nie napisać o kwiatach. To niesamowite uczucie widzieć i czuć świeże kwiaty we wszystkich możliwych miejscach. Kwiaty w bukietach, pojedyncze kwiaty, rozsypane kwiaty, płatki róż i wszechogarniający zapach świeżego jaśminu. To trzeba doświadczyć samemu!

Tak jak o kwiatach nie sposób pominąć serwowanych dań. Tamilska kuchnia weselna to typowe dania wegetariańskie. Posiłki podawane są na liściach bananowca, zaczynają się od ryżu, dalu z ghee, sambharu, paruppu urundai kulambu, vaththa kuzhambu, rasam i mieszanej kurmy warzywnej. Nazwy egzotyczne, lecz smaki niebiańskie. Podaje się także inne produkty spożywcze, w tym twaróg, maślankę, appalam/papadam, dal vada, payasam i np. lody! Potrawy, które można zjeść na tamilskich weselach, są świadectwem bogatego dziedzictwa i głęboko zakorzenionych tradycji. Nie wyobrażam sobie tamilskiej uroczystości weselnej bez takich smakołyków, one sprawiają, że takie wesele staje się niezapomnianym przeżyciem.

Wspomniałem o biżuterii, a warto też wiedzieć, że srebrne pierścionki zakładane po jednym na lewej i prawej stopie, na drugim palcu symbolizują lojalność żony względem męża. Ozdoby te nie powinny być zdejmowane i nosi się je zawsze. Dla ciekawskich podam, że według założeń najstarszej sztuki leczniczej Ajurwedy, pierścionek noszony na drugim palcu na stopie wspomaga układ krążenia i działa dobroczynnie na zdrowie kobiety podczas menstruacji.

Moje wrażenia? Bardzo pozytywne! To jedno z tych wydarzeń, które każdy, o ile jest to tylko możliwe, powinien uczestniczyć, tak uważam. Najbardziej utkwiła mi w pamięci życzliwość spotkanych tam osób, ich słowa i przyjazne uśmiechy, pytania i krótkie rozmowy. Pamiętam również lody, których zjadłem o dwie porcje za dużo, oraz dźwięki muzyki, które na każdym kroku przypominały mi, jak ważne jest to wydarzenie. Pamiętam też zmęczenie, które widziałem na twarzach młodych, uśmiechających się do kolejnego zdjęcia, do kolejnego gościa, wyciągających po raz kolejny dłoń w geście powitania. A reszta? Niech te kilka fotografii w galerii zaspokoi Waszą ciekawość.