Miałem napisać o kandydacie na prezydenta w tegorocznej kampanii, która dużymi krokami zbliża się do finału, a ten 8 listopada 2016 roku. Wybory prezydenckie to wyjątkowe wydarzenie w skali kraju i świata. Wyjątkowym wydarzeniem było też spotkanie jednego z kandydatów z Kongresem Polonii Amerykańskiej i Polonią, a do tego było to pierwsze tego typu spotkanie od czasów Ronalda Reagana, od ponad 40 lat! Spotkanie to skupiło uwagę polityki światowej na środowisku polskim lecz o tym też nie napiszę. Czy jestem tu sam?

Chciałem napisać o wyroku prokuratury białostockiej, która nie widzi znamion mowy nienawiści w kazaniu pewnego księdza. Lecz pamiętając, że “nade wszystko to prawda dzierży zwycięstwo” także nie poruszę tego tematu. Czy jestem tu sam? Wciąż powraca pytanie o kolor skóry, wiarę i poglądy.

Jako, że obecne wydarzenia przybrały obrót niekoniecznie wskazujący na możliwość zrozumienia przez czytających w jakiej wirtualnej rzeczywistości się znaleźli napiszę krótko o niepokojących mnie spostrzeżeniach, których dokonałem w ciągu niespełna kilku miesięcy. To dookoła mnie czyli brak zdecydowanych ruchów gospodarczych, to że ludzie obawiają się o pracę, też i to, że redukuje się nie tylko w tym kraju tzw. pomoce socjalne, wyolbrzymia strach przed islamskim terroryzmem, a do tego dodaje się prostacką nudę i apatię. To wszystko sprzyjaja rozwojowi atrofii. Sprzyja zamieraniu.

Jak wspomniałem od kilku miesięcy czuję wzrok na moich plecach. Czuję parę oczu mi się przyglądających i wiem, że ktoś tam jest, jest za mną, że jestem obserwowany od dłuższego czasu. Często niepostrzeżenie gdy jestem przy komputerze, zerkam na ekran tak jak teraz wpisując ten tekst i widzę odbicie na ekranie monitora. Jeszcze nigdy nie obejrzałem się za siebie by sprawdzić kto to jest… Czy jestem sam? Zdaje się, że nie ma tu nikogo normalnego dookoła mnie…