Pora postawić ostatnie słowa, nic więcej już nie nastąpi, zakończą one to co tu i teraz, to koniec… niewątpliwie to koniec roku. Dla jednych udany, dla drugich nie, uduchowiony bardziej lub mniej, upolityczniony lub z daleka od zbędnych informacji, a może to jedynie czas tych którzy nie dbają o nas? Jedno jest pewne. Czas dokonania rozliczeń, obrachunków i zamknięcia pewnych stron książki życia.

Święta za nami, spotkania, dyskusje i rozmowy do późnej nocy. Zakupy, potrawy na stole i choinka zupełnie nie z tej bajki. Po raz kolejny nie odpowiadam na esemesy, masowo wysyłane z obrazkami stajenki, krzyża i gwiazdy betlejemskiej – nie trafiają do mnie. W kolorowej grotesce ważniejsze jest bowiem coś innego. Ważna jest dobroć, radość, wspólne spacery, życzliwość, trochę zadumy, a przede wszystkim ta autentycznie ofiarowana odrobina siebie. Do tego wszystkiego nie są potrzebne żadne puste gesty, rytuał słów, a co najsmutniejsze brak jakiekolwiek próby przeniesienia tego na własne życie, szkoda.

W gwarze i zgiełku rozpoznaję nieliczne głosy zrozumienia. Przyjaciołom dziękuję, że są blisko mnie i otwartym głowom, że nigdy nie oceniały. Nasza obecność tu i teraz jest niczym. Zachłyśniemy się życiem i zanim zdążymy nim się nacieszyć pora odchodzić, a przecież możemy dać się zapamiętać, prawda? Słowem, gestem i czynem. Dziękuję więc tym, którzy naprawdę o tym pamiętają.

Przy umownym końcu roku, krótkiej chwili wpisanej w kalendarz i nasze życie, miejsce na życzenia ma się też znaleźć ale te będą dopiero na końcu. Czas na przypomnienia.

Mijający rok po długiej przerwie obfitował w spotkania. Rozmawialiśmy, nie zawsze na poziomie, nie zawsze uczciwie lecz najważniejsze jest to, że do dziś pozostałem z tych rozmów dumny! Chociaż wiedząc, że od setek lat to taka wspólna umowa, to wielką przykładam uwagę do słów wypowiedzianych i napisanych.

W styczniu kończyłem serię opowieści o pierwszej wyprawie do Indii. Z wielu styczniowych postów ten zatytułowany „Do Pondicherry i nieco dalej” zapoczątkował moje nowe spojrzenie na obecność Polaków w Indiach, ich wizyty w tutejszym ashramie w którym do dziś mieszka sporo Polaków i oczywiście Auroville, futurystycznym miasteczku przyciągającym tysiące ludzi z całego świata, a i jeszcze więcej pieniędzy.

Luty w całości należał do ostatniego, podsumowującego mój wyjazd wpisu „Kres” w którym zamieściłem wszystkie ważne słowa, a przede wszystkim starałem się opisać uczucia towarzyszące mi podczas pożegnania Indii. W lutym nie zabrakło słów o Beksińskim, Walentynkach, mojemu zauroczeniu Ouroborosem, a także pewnemu utworowi muzycznemu Petera Gabriela.

Marzec to tylko luźne przemyślenia na temat przyjaźni i znakomitych wydarzeń muzycznych w Chicago towarzyszących naszej diasporze. Wówczas wpis zakończyłem słowami: „W końcu zrozumiałem uczucia niewielu. Przepychanki, kłótnie i szepty za plecami. Wrogowie? Przyjaciele? Na końcu wszyscy jesteśmy równi.”

Kwiecień zebrał wszystkie możliwe nagrody jednym postem: „Urodziłem się w Białymstoku”, który stał się tym pierwszym, który zawędrował na łamy portalu TheFad.pl gdzie wkrótce pojawiły się moje kolejne wpisy.

Słoneczny i ciepły maj sprzyjał kreśleniu słów o koncertach, których tego roku nie zabrakło. Były więc „Szpak symfonicznie w Chicago” i „Piotr Nalepa czyli Muzyka nie zna granic”.

Czerwiec był bardzo pracowity. Popełniłem zaledwie jeden wpis w którym informowałem o zawieszeniu prac i przebudowie serwisu, a efekty tej pracy możecie dziś obserwować. Jestem zadowolony z tych zmian.

Lipiec to dla mnie wspomnienie dwóch mieczy Jagiełły „Zapomniane miecze dwa” gdzie po raz pierwszy zmierzyłem się z medium historycznym, całkiem nie związanym z muzyką. Były też perełki Robin Trower i Anoushka Shankar jednak moim faworytem stała się „Kirtimukha”.

W sierpniu zacząłem doceniać historie pisane przez życie, a nie tylko reżyserów filmowych stąd pojawiły się wpisy „Pewna historia z penisem w tle” oraz „Wszystko już było czyli naśladowcy”. Nie zabrakło dobrych słów o filmach, które można odnaleźć we wpisach „Autostrada zawsze prowadzi w jedną stronę” i „Idioglossia to porozumienie ponad różnicami”.

Wrzesień zdominowany był tekstami związanymi z Kulturą. Wśród nich jeden zasługuje na wyjątkowe wyróżnienie: „Jak wygrać Wielki Marsz”, a o koncercie Gordona Lightfoot’a i filmie 1945 nie muszę chyba wspominać.

Mój październik to kolejne recenzje filmowe i muzyczne, a najważniejszy tego miesiąca wpis to „Carmina Burana”. Było też o mojej nowej miłości czyli Melody Gardot. Muszę w tym momencie dodać, że wpis kończący październik i dwa początkowe posty listopadowe, musiałem zamknąć jeszcze przed wylotem do Indii, ale było warto. Listopad to także „Święto Dziękczynienia – Thanksgiving”.

Grudzień będę wspominał za „Andy Warhol – o czym moi rodacy nie chcą wiedzieć”, a ten zatutułowany „Wydrążeni ludzie, chochołowi ludzie” z poezją Eliota w tłumaczeniu Miłosza stał się dla mnie powrotem do bezpiecznych strof, za którymi można odnaleźć więcej niż tylko słowa.

Trochę ludzi umarło, a dzieci wciąż się rodzą, balans jest zatem zachowany. Teraz pora na obiecane życzenia noworoczne.

Życzę Wam byście umieli być dla innych człowiekiem,
współ-czuć, nie oceniać i kochać jak siebie samego.
To wszystko czego nam potrzeba. Szczęśliwego Nowego Roku 2019!

Pięknej, noworocznej zabawy życzę moim Czytelnikom, a jeśli nie przydarzy się w którymś punkcie naszego życia zatańczyć wspólnie? No cóż jeszcze nie śpieszmy się, poczekajmy… kto wie co komu pisane w tym nadchodzącym roku?