W latach gdy zaczęła pojawiać się świadomość, a może tożsamość życia, to w tym mniej więcej czasie pojawił się we mnie obraz łodzi. Nie symbolizował jeszcze niczego, najbardziej nasiąkał barwami podczas deszczu. W Polsce, dom w którym mieszkałem, wybudowany został przed laty przy małej uliczce, takiej którą teraz nazywamy „wyłożoną kocimi łbami” i jadąc autostradą melancholijnie tęsknimy do tego co odeszło… Obok domu, jak daleko sięgam pamięcią, był sad. Raczej zapomniany, bez prawdziwego ogrodnika, jednak ktoś z sąsiadów doglądał go, a mi sprawiało przyjemność chować się w nim i w duszne lipcowe dni podglądając wróble, ścierać z ust sok płynący z rozgryzanych papierówek. W południe były prawie przezroczyste, czasem mogłem przez nie niemal dojrzeć słońce. Interesowało mnie to, że wróble potrafią tak między sobą wykłócać się o niemalże wszystko. W najdalej od domu położonej części ogrodu rosły dwa szerokie drzewa, z grubymi, zielonymi liśćmi. W okolicach września zielone kule na gałęziach zaczynały pękać ukazując to, co przez długi czas, było przede mną schowane, brązową, przecinaną bruzdami skorupę. Czasem bardziej lub mniej kruchą. Wtedy rozpoczynała się najlepsza część mojej zabawy.

Arnold Böcklin jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych malarzy symbolistów, urodził się w Szwajcarii w roku 1827. Artysta studiował w Akademii w Düsseldorfie pod kierunkiem Schirmera, który dostrzegł w Arnoldzie ucznia wyjątkowo uzdolnionego i obiecującego. Wysłał go do Antwerpii i Brukseli, gdzie ten kopiował dzieła mistrzów flamandzkich i holenderskich. Po tej kilkuletniej przygodzie z malarstwem gabinetowym, historycznym, alegorycznym czy portretowym Böcklin udał się do Paryża, tam pracował w Luwrze i w tym czasie namalował kilka krajobrazów. Trafił do wojska. Po wypełnieniu narodowego obowiązku służby wojskowej w 1850 Böcklin wyruszył do Rzymu gdzie poznał i ożenił się z Angelą Rosą Lorenzą Pascucci. Zabytki i architektura Rzymu stała się dla niego nowym bodźcem twórczym. Te nowe inspiracje wniosły do jego kompozycji postacie alegoryczne i mitologiczne. Powrócił do Monachium w roku 1856 i pozostał w nim zaledwie cztery lata. Ponownie powrócił do Rzymu, gdzie pracował w Bazylei i Florencji. Obok jego domu znajdował się „Cmentarz Anglików” czyli cmentarz protestancki (Cimitero degli Inglesi). Najprawdopodobniej to jego widok zainspirował go do namalowania w latach 1880-1886 pięciu kolejnych wersji obrazu: „Isle of the Dead” (Wyspa Umarłych). Jedna z nich, popularnie nazywaną Trzecią w roku 1933 została wystawiona na sprzedaż, a znany wielbiciel twórczości Böcklina, Adolf Hitler, nabył ją.

Najlepsze były te zbierane pod drzewem, tylko czasem zrywane. Należało je dokładnie obrać z pęczniejącej, odpadającej zielonej otoczki by dostać się do twardej, brązowawej skorupy orzecha. Czym większa ona była, tym lepsza. Bardzo dokładnie, używając kuchennego noża oddzielałem od siebie obie prawie równe połówki. Wówczas rozpoczynała się najważniejsza operacja, od niej zależało powodzenie czekającej na mnie zabawy. Z wnętrza rozłupanych części wyjmowałem ostrożnie zawartość, orzechowy móżdżek. Czasem udawało mi się nawet wyjąć go bez rozłamania, taki cieszył najbardziej. Z orzechowych łupinek wydłubywałem resztki miękkiej części skorupy. Wygładzałem je wewnątrz i podczas nieoficjalnego konkursu, wybierałem te największe i najpiękniejsze. Zostawiałem w domowym zaciszu i czekałem na deszcz, który o tej porze roku nie był niczym wyjątkowym. Czekałem na takie dni, gdy krople wody stawały się wielkie i ciężkie od swojej wewnętrznej wilgoci. Przez moment uderzając o szyby, wydawały dźwięk jak gdyby rzucanego w okienne framugi rozgotowanego zielonego groszku, a spadając na ulicę tworzyły fantazyjnie płynące szybkie potoki wody. Dotykały krawężnika i piętrzyły się tak długo jak tylko mogły zanim z impetem trafiały do studzienki kanalizacyjnej w ciszy opadając w jej otchłań.

Obraz Arnolda Böcklina „Isle of the Dead” był inspiracją dla wielu muzyków i pisarzy, wymienię jedynie Sergeia Vasilyevicha Rachmaninova i Rogera Zelaznego. W 2017 miał swoją premierę kolejny film z serii Alien, zatytułowany „Alien: Covenant” w którym to scena w ogrodzie odnosi się do obrazu Arnolda Böcklina.

Ulica zalana wodą dawała mi czas na zabawę. Wyciągałem schowane wcześniej orzechowe łupinki, wyschnięte nabierały zupełnie innej bryłowatości, zaklętej w brązach i przecinanej bruzdami wcześniej uformowanymi na powierzchni. Wychodziłem na zewnątrz, ubranie szybko nasiąkało wodą, zanim cały nie stawałem się deszczem wypuszczałem z rąk kolejne łupinki. Stawiałem na wzburzonych falach i obserwując jak szybko oddalały się ode mnie zastanawiałem się kto następny? Kto jeszcze? Kiedy?