Dawno temu, fotografowano się ze zmarłym

Ponad sto i więcej lat temu ludzie nie uciekali od tego tematu. W domu zmarłego obowiązkowo otwierano trumnę. Z najdalszych zakątków zjeżdżała się cała rodzina i co zamożniejsi wykonywali wówczas wspólne, pamiątkowe zdjęcie. Obecnie śmierć istnieje tylko na ekranach, wpisana dokładnie co do minuty i sekundy w kadr filmowego scenariusza. Wyrzucona za drzwi powszedniego życia, czeka tak samo silna i niepokorna.
Warto jednak wiedzieć, że istnieje taka tradycja, kultywowana przez lud Toraja na wyspach Indonezyjskich, gdzie przetrzymuje się ciała zmarłych. Latami. Razem, wespół zespół z żyjącymi domownikami. Tam ciało nie jest uważane za zmarłe lecz raczej przebywające w stanie choroby. Populacja osób kultywujących ten obrządek to grubo ponad milion osób! Religią dominującą na archipelagu pięknych wysp jest chrześcijaństwo. W niedzielę więc do kościoła, a zaraz po mszy do stołu przy którym siedzą przodkowie!

Teraz narodziła się nam nowa tradycja

Okrutne? Ależ skąd! Mamy nową, świecką tradycję, posty ze zmarłymi gdy jeszcze żyli. Odszedł Wielki Duchem Człowiek, ks. Jan Kaczkowski. Przygodą była dla niego podróż, jedyna i ostatnia, tu do Chicago na zaproszenie księdza Macieja Galle, co ja mówię. Raczej nieszczęściem było spotkanie z Polonią! Ci którzy wierzą najgoręcej nie przybyli do kościoła na rekolekcje przez niego prowadzone ani na spotkanie w księgarni. Za to tym którym zależało na “bliskim” spotkaniu pojawili się, a jakże, z pstrykającymi telefonami. Nie doceniając tego szczególnego momentu.
Ksiądz Jan był wyjątkowy, a to czego nauczał swymi słowami i postawą, w odczuciu wielu pozostanie niesłychane na długo. Mówił o miłości i uczył. Uczył, nie tylko lekarzy, trudnej sztuki empatii. Tej niezwykłej umiejętności pojęcia, zrozumienia sposobu myślenia chorych, spojrzenia na świat z ich perspektywy. Uczył współ-czucia.

Na tym internetowym memie, w słowach ks. Kaczkowskiego, pobrzmiewają wersy poety ks. Twardowskiego:

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą, i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości, czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

Przeglądam internetowe wpisy i nie mogę się nadziwić prezentowanym fotkom. To tu, to tam, pojawiają się rozpromienione twarze, wychylające się zza postaci ks. Kaczkowskiego. Czasem sugerujące wieloletnią zażyłość i patrząc prosto w obiektyw mówią do mnie: A widzisz! Byłam/-em, się spotkałam/-em, się widziałam/-em, nic nie zrozumiałam/-em z tego co mówił, lecz teraz On nie żyje i niech Ci zazdrość dupę gryzie! Jestem z nim na zdjęciu, a ty nie! Ot, pstryk.

Takie oto skojarzenia mi przychodzą do głowy, że to niesłychanie niemądrze…, że to swoją postawą…, że tak być nie powinno. Zdejmują więc ci “celebryci” wirtualne prześcieradła z luster, pośpiesznie zestawiają krzesła ze stołów i drzwi szczelnie zatrzaskują, podobnie jak swój umysł.
Tak oto stałem się zakładnikiem własnych skojarzeń, lecz dobrze mi z tym, nie jestem sam. Absurd, groteska, dziwaczność, ironia, brutalność, smutek, żart, tragikomedia, karykatura, prześmiewczość, przesada, obscena, farsa, dwulicowość, Polonia.

Świat jest komedią dla tych, którzy myślą,
a tragedią dla tych, którzy czują.

Wiadomo od dawien dawna, że tu, z dala od ziemi praojców, tej krwią przesiąkniętej, słońce wschodzi o północy, a rano znowu do pracy.

Czy wiecie że mamy XXI wiek? Czasem odnoszę takie wrażenie, że nie wszyscy Polacy zdołali się otrząsnąć z obyczajów tych sprzed setek lat. Chyba, że należą do niemałej przecież, wyjątkowej społeczności ludu Toraja i dlatego kultywują nową tradycję co się narodziła w ich umysłach.
Nie martwcie się wcale.

Między mężczyzn i kobiety jedynie śmierć została rozdzielona równo.

Wspomnienie…